احساس تنهایی

سلام خدمت خانم نصری عزیز
من سپیده ۴۸ ساله مادر پسر ۲۰ ساله ( معلول جسمی حرکتی ویلچری و وابسته ) و دختر ۱۸ ساله ( خیلی مستقل ) هستم ۱۰ ساله طلاق گرفتم وهمیشه قبل از طلاق هم مستقل بودم و رو پای خودم ایستادم ولی به خاطر شرایط خانوادگی و شرایط پسرم محدودیتهایی داشتم که نتونستم اونطور که میخوام اون گرد و خاکی که در کارهام و موفقیتهام رو راه بندازم ولی تا به امروز هر کاریو شروع کردم عالیترین بودم
الان که بچه ها بزرگ شدن و دیگه خودشون برای زندگی و کارهاشون تصمیم میگیرن احساس خلا و تنهایی میکنم از یک طرف از بی نیازی شون به خودم خوشحالم و از یک طرف از تنها شدن میترسم
البته شرایط پسرم طوریه که تصمیاتی که تو ذهنم و برای زندگیم دارم رو خیلی محدود میکنه و این اذیتم میکنه
از شما راهنمایی میخوام