روابط باهمسر

سلام .من الان ۱۱سال هست که ازدواج کردم باعشق وعلاقه ازدواج کردم ،و اول ازدواج چشمم روبه روی همه چیز بستم ،فاصله طبقاتی ،تحصیل ،خانواده و...به خودم مطمئن بودم که همه چیز درست میشه ،تا الان بخوام خلاصه بگم ،به معنای واقعی جون کندم ،از همون سال اول خیانت دیدم وچشمم روبستم بخاطر آبروی خودم وخانوادم ودوست داشتنم ،ترکش نکردم.گذشت وگذشت هرسال یه خیانت دیگه حالم ازخودم بهم میخورد ،۱پسرداشتم وازطلاق گرفتن وتنهائی بچه روبزرگ کردن میترسیدم وازاینکه بچموبگیره بیشتر ،بااینکه میدونستم خیانت میکنه ولی دوباره باخواست خودم بچه دارشدم واین باردوقلو.شدن ۳ تابچه ومنه تنهاتر ،،تااینکه خسته شدم ازاینهمه توهین وتحقیر ،رفتم دنبالشو مچشوگرفتم وشکایت کردم ازش ومهریمو اجراگذاشتم وبه واسطه بزرگترها ادامه ندادم شکایتو...درتمام این مدت هم به قول معروف عاشق پیشه بودم واز اینکه ازدستش بدم میترسیدم ...الان دوقلوها ۳ساله هستن ومن تکلیف خودمونمیدونم بااینکه ۲ساله هیچ خطائی ندیدم وحس هم نکردم ولی اصلا مثل قبل دوسش ندارم ،بااینکه دوری وبی خبری ازش منو روانی میکنه...الان سرگردونم ...حیف از جوونیم ....بچه هام گناه دارن ...پدرفوق العاده ای هم هست والان اون همش دوست داره مثلا محبت کنه ولی من واقعا هیچ حسی توی رابطه باهاش ندارم ،بااینکه طاقت دوریشم ندارم...تکلیفم باخودم مشخص نیست...