همیشه تنهام و کسی رو کنارم ندارم

با سلام و تشکر بابت ایجاد این فرصت
همیشه در خانواده تنها بودم .دیر ازدواج کردم تمام تلاشم رو برای خوب بودن زندگی از هر نظر کردم.
شوهرم اهل عیاشی بود جدا شدم از ازدواج مجدد میترسم. فامیل در این شهر نیستند پدر مادر هم ندارم. نسبتا خواستنی هستم.
عاطفی، مودب، خوشرو، خاکی و خونگرم، دست و دلباز و فداکار با موقعیت اجتماعی و ظاهری نسبتا خوب و تا حدی شیک پوش.
اما در تمام مناسبتها تنها هستم. مزاحم کسی نمیشم. اونایی هم که استقبال بیشتری برای گذراندن وقت میکنن آدمهای درستی و خوش نامی نیستن.
به خانواده ها نزدیک نمیشم که زن خانواده فکر نکنه شوهرش رو میخوام قورت بدم. نجیب هستم و باسواد. اما در تمام لحظاتی که همه مردم دور هم جمع هستن و کنار هم هستن، من تنها هستم.
همه عمر تنهایی و بی همنفسی دل آزرده ام کرده و بغض میگیرم. و نمیدونم چکار کنم و ناراحتم. حتی اگه مریض بشم هیچکس نیست بدادم برسه. حتی اورژانس هم نمیاد. خیلی تنهام. از زندگی با مردها اعصابم خرد میشه.