من یه دختر ۲۶ ساله ام مجرد کارمندم.
من خیلی وقته اصلا انگیزه ای برای زندگی ندارم هیچی منو خوشحال نمیکنه، آدمی هستم که بیش از حد خوبی میکنم. دلم نمی خواد کسی از دستم ناراحت بشه.
بیشتر از اینکه به فکر خودم باشم به فکر دیگرانم. وقتی با دوستام میرم بیرون حرفی برای گفتن ندارم همش تو فکرم. اصلا خنده هام از ته دل نیست.
همه بهم میگن خیلی ساده ای، فکر میکنم همه مثل خودمن همه چیو راستو صادقانه میگن واسه همین زود باور میکنم بعد میفهمم که دروغ بوده. وقتی یه کاری رو اشتباه انجام میدم انقدر خودمو سرزنش میکنم اصلا از فکرش در نمیام.
لطفا پیش از ارسال نظر و یا پاسخ، خلاصه قوانین زیر را مطالعه کنید:
لطفا حتما به صورت فارسی بنویسید و از کیبورد فارسی استفاده کنید.
نظراتی که شامل الفاظ رکیک و توهین آمیز و بحث های سیاسی و قومیتی باشد منتشر نمی شوند و حذف می شوند.
مطالب مهم قبل از ایجاد سوال را بخوانید:
سلام خواهر گلم زیادی خوب بودن درست نیست همیشه ودر همه مورد باید حد تعادل رعایت بشه دلیل افسردگی شما محبت بیش از اندازه به دیگران هست چون به ان میزان که محبت میکنید محبت دریافت نمیکنید همین باعث ایجاد تشنجات عاطفی و روحی در شما و نهایتا افسردگی و ناامیدی میشه به هر کس در حد ظرفیت خودش محبت کنید نه بیشتر شما هیچ وقت نمیتونید کاری کنید که دیگران رو صد در صد از خود راضی نگه دارید همیشه عده ای هستند که اگه شما فرشته هم باشید و بالهاتون رو بهم بزنید صدای دل نواز همون بالها باعث رنجشششون بشه شما نه عاقلانه هست و نه شدنی که همه رو از خودتون راضی نگه دارید و مسئله دیگه انتظار و توقع این رو نداشته باشید که کار و محبتی که نثار دیگران میکنید پاسخ داده بشه چون اگه این توقع برآورده نشه باز دچار یاس میشید